Aðfaranótt
Jóla
eftir Clement Clarke Moore (lausleg þýðing J. H.)
Það
var aðfaranótt jóla, þegar um allt húsið
Enginn
vera var á ferli, ekki einusinni mús;
Sokkarnir
höfðu með natni verið hengdir upp við arininn,
Í
von um að Jólasveininn mindi fljótt verða þar;
Börnin
létu fara vel um sig og hlýlega í rúmum sínum,
Meðan
sýnir af sykurplómum dönsuðu í höfði þeirra;
Og
mamma í náttkjól og ég með húfu,
Höfðum
rétt lagst niður fyrir langan vetrar blund,
Þegar
út á grasfjötinni byrjaði þvílíkur skarkali,
Ég
stökk upp úr rúminu til að sjá hvað væri að.
Að
glugganum var kominn í einum spretti,
Oppnaði
hlerana og lifti renniglugganum.
Mánaskinið
á nýföllnum snjónum
Gaf
ljóma miðs-dags á hlutina fyrir neðan,
Þegar,
hvað fyrir mín undrandi augu bar,
Nema
örsmáann sleða og átta lítil hreindír,
Með
litlum gömlum ökumanni, svo líflegum og snöggum,
Ég
vissi á augabragði að það væri jólasveinninn.
Hraðar
en ernir raðir hans komu,
Og
hann blýstraði, hrópaði og kallaði þá með nöfnum;
Af
stað Þytur! Af stað Dansari! Af stað Skoppi og Skass!
Áfram
Halastjarna! Áfram Amor! Áfram Stefna og Stormur!
Að
toppi verandarinnar! að toppi veggsins!
Nú
þjótum upp! þjótum upp! þjótum upp allt!
Eins
og þurt lauf fýkur undan hvirfilvindinum,
Þegar
þau komu að hindrun, klifu þau upp í skýin,
Svo
að stefnan var upp yfir húsþökin að fljúga,
Með
sleðan flullan af leikföngum og jólasveininn líka.
Og
þá, eitt augnablik, heyrði ég á þakinu
Skoppið
og krafsið í hverjum einasta litla hóf.
Jafnt
og ég sleppti og snéri mér við,
Niður
strompinn kom jólasveinninn með skoppi.
Hann
var klæddur í feld frá kvirfli til ilja,
Og
fötin hanns voru öll þakin með ösku og sóti;
Böggul
af leikföngum hafði hann skellt sér á bak,
Og
hann líktist helst götusala við að oppna böggulin sinn.
Augu
hans -- hve þau glitruðu! Spékoppurinn svo glaðlegur!
Kinnar
hans voru eins og rósir, nefið eins og kirsuber!
Skringilegur
lítill munnurinn var uppdreginn eins og bogi,
Og
skeggið á kinnum hanns var hvítt eins og snjór;
Í
endann á pípu hann hélt fast með tönnunum,
Og
reykurinn umlukti höfuð hans eins og krans;
Hann
hafði kringlótt alndlit og lítinn kúlu maga,
Sem
hristist hegar hann hló eins og skál full af hlaupi.
Hann
var bústinn og þybbinn, rétt gamall glaður álfur,
Og
ég hló er ég sá hann, þrátt fyrir sjálfann mig;
Blikk
með auga og er hann hristi sitt höfuð,
Gaf
mér til kinna að ég hafði ekkert að óttast;
Hann
sagði ekki orð, en fór beint til verka sinna,
Og
fyllti alla sokkana; snérist svo við með rykk,
Og
lagði fingur með nefi sér,
Kinkaði
kolli, og upp skorsteininn flaug;
Hann
stökk að sleða sínum, og blístraði á lið sitt,
Og
í burtu allir flugu eins og fræ af þystli.
En
ég heyrði hann kalla, er þeir hurfu úr augnsýn,
"Gleðileg
jól til allra og til allra góða nótt."
Jólasveinarnir
Jólasíða Systu
Andi liðina jóla
THE
NIGHT BEFORE CHRISTMAS
by Clement Clarke Moore
'Twas
the night before Christmas, when all through the house
Not
a creature was stirring, not even a mouse;
The
stockings were hung by the chimney with care,
In
hopes that St. Nicholas soon would be there;
The
children were nestled all snug in their beds,
While
visions of sugar-plums danced in their heads;
And
mamma in her 'kerchief, and I in my cap,
Had
just settled down for a long winter's nap,
When
out on the lawn there arose such a clatter,
I
sprang from the bed to see what was the matter.
Away
to the window I flew like a flash,
Tore
open the shutters and threw up the sash.
The
moon on the breast of the new-fallen snow
Gave
the lustre of mid-day to objects below,
When,
what to my wondering eyes should appear,
But
a miniature sleigh, and eight tiny reindeer,
With
a little old driver, so lively and quick,
I
knew in a moment it must be St. Nick.
More
rapid than eagles his coursers they came,
And
he whistled, and shouted, and called them by name;
"Now,
Dasher! Now, Dancer! Now, Prancer and Vixen!
On,
Comet! On Cupid! On, Donder and Blitzen!
To
the top of the porch! to the top of the wall!
Now
dash away! dash away! dash away all!"
As
dry leaves that before the wild hurricane fly,
When
they meet with an obstacle, mount to the sky,
So
up to the house-top the coursers they flew,
With
the sleigh full of toys, and St. Nicholas too.
And
then, in a twinkling, I heard on the roof
The
prancing and pawing of each little hoof.
As
I drew in my hand, and was turning around,
Down
the chimney St. Nicholas came with a bound.
He
was dressed all in fur, from his head to his foot,
And
his clothes were all tarnished with ashes and soot;
A
bundle of toys he had flung on his back,
And
he looked like a peddler just opening his pack.
His
eyes -- how they twinkled! his dimples how merry!
His
cheeks were like roses, his nose like a cherry!
His
droll little mouth was drawn up like a bow,
And
the beard of his chin was as white as the snow;
The
stump of a pipe he held tight in his teeth,
And
the smoke it encircled his head like a wreath;
He
had a broad face and a little round belly,
That
shook, when he laughed like a bowlful of jelly.
He
was chubby and plump, a right jolly old elf,
And
I laughed when I saw him, in spite of myself;
A
wink of his eye and a twist of his head,
Soon
gave me to know I had nothing to dread;
He
spoke not a word, but went straight to his work,
And
filled all the stockings; then turned with a jerk,
And
laying his finger aside of his nose,
And
giving a nod, up the chimney he rose;
He
sprang to his sleigh, to his team gave a whistle,
And
away they all flew like the down of a thistle.
But
I heard him exclaim, ere he drove out of sight,
"Happy Christmas to all, and to all a good-night."