Fyrir austan Tanakvísl í Asíu var kallað Ásaland eða Ásaheimur en höfuðborgin, er í var landinu, kölluðu þeir Ásgarð. En í borginni var höfðingi sá er Óðinn var kallaður. Þar var blótstaður mikill. Það var þar siður að tólf hofgoðar voru æðstir. Skyldu þeir ráða fyrir blótum og dómum manna í milli. Það eru díar kallaðir eða drottnar. Þeim skyldi þjónustu veita og lotning allt fólk.

Óðinn var hermaður mikill og mjög víðförull og eignaðist mörg ríki. Hann var svo sigursæll að í hverri orustu fékk hann gagn og svo kom að hans menn trúðu því að hann ætti heimilan sigur í hverri orustu. Það var háttur hans, ef hann sendi menn sína til orustu eða aðrar sendifarar, að hann lagði áður hendur í höfuð þeim og gaf þeim bjannak. Trúðu þeir að þá mundi vel farast. Svo var og um hans menn, hvar sem þeir urðu í nauðum staddir á sjá eða landi, þá kölluðu þeir á nafn hans og þótti jafnan fá af því fró. Þar þóttust þeir eiga allt traust er hann var. Hann fór oft svo langt í brott að hann dvaldist í ferðinni mörg misseri.

Óðinn varð sóttdauður í Svíþjóð. Og er hann var að kominn dauða lét hann marka sig geirsoddi og eignaði sér alla vopndauða menn. Sagði hann sig mundu fara í Goðheim og fagna þar vinum sínum. Nú hugðu Svíar að hann væri kominn í hinn forna Ásgarð og mundi þar lifa að eilífu. Hófst þá að nýju átrúnaður við Óðin og áheit. Oft þótti Svíum hann vitrast sér áður stórar orustur yrðu. Gaf hann þá sumum sigur en sumum bauð hann til sín. Þótti hvortveggi kostur góður. Óðinn var brenndur dauður og var sú brenna ger allvegleg. Það var trúa þeirra að því hærra sem reykinn lagði í loftið upp, að því háleitari væri sá í himninum er brennuna átti og þess auðgari er meira fé brann með honum.

Njörður af Nóatúnum gerðist þá valdsmaður yfir Svíum og hélt upp blótum. Hann kölluðu Svíar þá drottin sinn. Tók hann þá skattgjafar af þeim. Á hans dögum var friður allgóður og alls konar ár, svo mikið að Svíar trúðu því að Njörður réði fyrir ári og fyrir fésælu manna. Á hans dögum dóu flestir díar og voru allir brenndir og blótaðir síðan. Njörður varð sóttdauður. Lét hann og marka sig Óðni áður hann dó. Svíar brenndu hann og grétu allmjög yfir leiði hans.

(Hákonar saga herðabreiðs)